NIEUWS

De N.E.C. Courant van augustus 2014 linkte op pagina 7 clubliefde. Daarin werd onder andere de dochter van supporter Bjorn Koolen gelinkt, een nieuwe generatie vol met clubliefde voor rood-zwart-groen. Lees het verhaal over zijn dochter Sara (4) dat Bjorn daags na de degradatie schreef, hieronder. 

Afgelopen zondag (18-05-2014) kwam ik voor het eerst weer in de buurt van het Goffertstadion. Het is precies een week na de vernedering tegen Sparta Rotterdam, een week na de degradatie van mijn grote liefde N.E.C. Samen met mijn dochtertje Sara rijd ik met een omweg naar de kinderboerderij. Even samen naar de diertjes kijken en spelen op toestellen. Trots laat ze aan papa zien hoe goed ze al kan klimmen en van de glijbaan af kan. Vrolijk en energiek als altijd. Daarna is het tijd om even iets te drinken, we lopen via de uitgang om de boerderij heen richting café Goffertzicht om te kijken of deze geopend is. Ik bestel een biertje en geef Sara een pakje sinaasappelsap. Verder is er niemand op het terras, het is ook nog vroeg. Als mijn biertje op is, vraag ik of Sara een ijsje lust. Een open deur intrappen natuurlijk.

We lopen terug naar de auto en ik merk dat ik twijfel welke richting ik op zal rijden. Toch maar langs het stadion dan. Het parkeerterrein ziet er verlaten uit, een paar auto's in de uiterste hoek maken het dat het niet helemaal leeg is. De rolluiken zitten dicht. Aan de zijkant van het hoofdgebouw, bij de poort, staat een bestelbusje achterstevoren geparkeerd en de poort staat open. Sara is helemaal blij en opgewonden. "Dit is jouw club hè papa? En jouw lievelingskleuren, rood, zwart en groen, hè papa?" Ze heeft haar handje om mijn wijsvinger heen en hoe dichter we bij het stadion komen, hoe harder ze begint te knijpen. "We gaan vragen of we even binnen mogen kijken, vind je dat leuk?" "Jaaaaa papa!" Toevalligerwijs is de eigenaar van het bestelbusje een bekende en ik vraag of we even het stadion in mogen. Geen probleem. 

Voor het eerst loop ik samen met mijn kind het Goffertstadion in. Wat een heerlijk gevoel! Speels en lachend lopen we de trappen af, onder de tribune door, het stadion in. Via de gracht lopen we naar boven bij de businesszijde het bordes op. Ze kijkt over het voor ons zo heilige gras. De grasmat ligt er voortreffelijk bij. Na de korte stilte, als de impact van deze indruk iets is afgenomen, vraagt ze: "Papa, waar zit jij altijd? Welk stoeltje is van jou?" Ik antwoord: "Papa zit daar, helemaal aan de overkant." Ze vindt het helemaal geweldig. En wat geniet ik daarvan! Dan draait ze om richting de tribune waar ik altijd zit. Ik zeg dat ik graag een foto wil maken en vraag of ze op een stoeltje wil gaan zitten. Ze heeft haar keuze al gemaakt: "Ik wil op die stoel zitten, die hele rode papa!" Tussen alle vaal geworden stoeltjes zit nog een knalrode, waarschijnlijk een stoeltje dat recent vervangen is. 

Ze gaat zitten en lacht even mooi als altijd. Ze steekt haar armen de lucht in en juicht. Een voor mij onbetaalbaar moment! De ommekeer van mijn gevoel over de afgelopen week. Mijn boosheid, mijn verdriet maakt in één moment plaats voor de trots en de beleving die ik altijd mee het stadion in neem als ons EnieSee thuis speelt. Volgend jaar sta ik er weer, samen met mijn vrienden en bekenden. Allemaal beleven we het op onze eigen manier, allemaal klopt ons hart rood-zwart-groen: N.E.C. IS VAN ONS!