Horen is zien, ook in het stadion van N.E.C. Gespannen houd ik mijn adem in. "Scheidsrechter, fluit nou toch af", mompel ik tegen mezelf. In mijn oor hoor ik de verslaggevers vertellen dat de spelers van Roda JC met de bal opstoten richting het doel van NEC, hartstochtig op zoek naar de gelijkmaker. Helaas kan ik door mijn slechtziendheid niet zien wat er zich precies op het veld afspeelt. Toch leefde ik vanaf de nieuwe blindentribune van N.E.C. mee met mijn club als nooit tevoren.
Roda JC toont zich in de eerste helft erg effectief: drie aanvallen waaruit twee doelpunten voortkwamen. Het had weinig gescheeld, of oud-N.E.C.'er Frank Demouge had vlak voor rust de 0-3 voor Roda JC op het scorebord gezet. Dat peniebele moment staat door het gedetailleerde commentaar in mijn geheugen gegriefd. "Daar gaat Demouge, daar gaat Demouge, daar gaat Demouge, aan de linkerkant van de middenlijn alleen op het doel af van N.E.C. Demouge sprint, Demouge kijkt en Demouge schiet…. Oei, de bal ketst recht tegen doelman Johnsson aan. Het gevaar is geweken."
Puntje van de stoel
Vlak na rust kunnen ik en de andere slechtzienden en blinde N.E.C.-supporters voor het eerst opveren om te juichen. N.E.C. maakt de aansluitingstreffer, dankzij een mooie aanval aan de rechterkant van het veld. Aan de snellere intonatie van de verslaggevers horen we vervolgens dat er meer kansen van N.E.C. aan zitten te komen. Alle supporters geloven weer en staan als één man achter de ploeg. Dit resulteert in de 2-2, de 3-2 en zelfs de 4-2, in een tijdsbestek van slechts twintig minuten. Ieder doelpunt gevolgd door een precieze beschrijving van de route die de bal aflegde van voet tot voet richting het net.
Zinderend slot
"Nog twee minuten extra tijd", roepen de commentatoren gespannen. Ik tuur naar de groene grasmat, waarop ik in de verte een paar wazige stipjes zie bewegen. "Roda JC verplaatst de bal nu in een razend tempo links naar voren, een paar meter buiten het zestienmetergebied van N.E.C.". Met mijn rechterhand duw ik de koptelefoon nog iets verder in mijn oor, omdat ik niets van het verslag over deze zinderende slotfase wil missen.
Geruststellende intonatie
Vlak voor tijd brengt Demouge zijn club Roda JC terug in de wedstrijd, door de uitploeg op 4-3 te zetten. Inmiddels is er anderhalve minuut van de blessuretijd verstreken. "En oei, daar gaat de bal net voorlangs het doel van N.E.C.", meldt de verslaggever van de blindentribune geschokt. "Het zal toch niet", klinken de stemmen van de andere slechtziende fans om me heen. Ik hoor dat, omdat ik één oor vrijhoud om niets van de reacties uit het publiek te missen. "Weg met die bal", schreeuwt mijn achterbuurman gespannen. De handen gaan op elkaar als de commentator ons met een geruststellende intonatie vertelt dat de daaropvolgende hoekschop van Roda door Rens van Eijden wordt weggekopt. Vervolgens klinkt het verlossende eindsignaal. De supporters staan op de banken: ein-de-lijk weer een overwinning. Mijn begeleider vraagt me wat ik van de wedstrijd vond. "Geweldig", zeg ik enthousiast. "Geen bal gezien, maar toch zeven goals beleefd. Ik had deze spannende wedstrijd met dit geweldige live-commentaar speciaal voor ons voor geen goud willen missen."
Tekst: Bart Frenken
Foto: Jan Ottevanger
