Bedankt voor alles wat je hebt gedaan voor de club. Jij was, bent en blijft voor mij voor altijd 'de voorzitter'. Je hebt geschiedenis geschreven voor deze club. Je bent een deel van die geschiedenis. Nooit zal iemand aan N.E.C. en het verleden denken zonder aan jouw naam en betekenis voorbij te gaan. Tot de laatste dag heb je alles gegeven en gedaan voor onze club. Dank nogmaals, voorzitter!
Zo noemde ik je ook altijd als ik je zag in het stadion of bij jou op kantoor langs kwam, ‘voorzitter’. Het was vanuit mij een erenaam voor jou. Ik noemde je zo uit respect voor je betekenis voor de club. Jij bent de enige echte voorzitter van N.E.C. geweest en gebleven in mijn beleving. Je vond het leuk als ik je zo noemde, als ik je op de club zag of als ik bij je op kantoor kwam aan de Oranjesingel. Want daar kwam ik eens in de zoveel maanden om je bij te praten. Of beter gezegd ‘om naar jou te luisteren’. Dan kreeg ik natuurlijk ook af en toe de volle laag van je, want zo was je ook. Je nam geen blad voor de mond, voor niemand. Maar ik hield ervan. Te vaak in het voetbal kom je mensen tegen die alles achter je rug om doen of over mensen 'lullen'. Jij niet, jij was altijd recht vooruit, het hart op de tong, ‘what you see is what you get’ was het altijd bij jou. Daar hebben we er te weinig van in het voetbal. Altijd was je in onze gesprekken vol betrokken bij de club in je gedachten, je ideeën en je adviezen. Altijd dacht je mee hoe het beter zou moeten. ‘Jongen, weet dat ik alles weet, ik heb overal mijn contacten’. Eigenwijs, dwingend en zeer overtuigend, maar als je dan weer een hijs van je sigaar nam en de wolken om je heen opstegen, was je ook weer zacht en behulpzaam. 'Ik sta achter je, weet dat he, maar je moet het wel zo en zo en zo doen', zei je vaak. Dan pakte je me stevig bij mijn arm en keek mij dwingend aan. Dat sterkte me in mijn gedachten door te gaan met deze enorme uitdaging jouw club weer terug te brengen waar jij de club ooit met een paar sterke vrienden eerder hebt bracht.
Iedereen kon, kan en mag van alles over je zeggen. Ik ken je al van onze tijd in de Eredivisie vergaderingen, waar je zitting had als toezichthouder. Als ervaren bestuurder waakte je in de beginjaren over de Eredivisie. Later kwam ik je weer tegen bij N.E.C. Ik keek tegen je op, jij was er eentje uit de periode Van Praag, Van Raay, Van den Herik. Dat waren toen de grote jongens in het voetbal. Dat was een generatie voorzitters die we nooit zullen vergeten. Persoonlijkheden, eigenwijs, maar ook mensen met een mening, mensen met lef en durf. Jij was ook één van de grote jongens in het Nederlandse voetbal. Iedereen kende je. Je was een graag geziene gast, omdat iedereen je eerlijkheid en oprechtheid waardeerde. Je was ook een gezellige vent, want je hield van een goed glas en met een dikke sigaar erbij leek het leven compleet. Je hebt een mooi zakenleven gehad, naast je mooie sportieve leven als bestuurder. Je was gesteld op je familie, tot op het laatste moment vertelde je mij daarover. Hoe je alles aan het overdragen was naar de volgende generatie. Je had het afgerond zei je, het was goed zo.
Iedereen heeft altijd zijn mening klaar gehad over je. Dat wist je zelf ook. Maar ik weet zeker dat je niets anders hebt gedaan dan met al je beslissingen om de club vooruit te willen helpen. Niet alles kun je als bestuurder goed doen in het voetbal. Elke misstap of verkeerde beslissing wordt in het voetbal uitvergroot en ligt op straat. Nog erger, mensen die niet van de hoed en de rand weten, gaan dan ook nog oordelen over beslissingen die je hebt genomen in het belang van je club. Mensen die totaal niet weten wat er is gebeurd, waarom beslissingen zijn genomen of waarom zaken zo moesten lopen. Voorzitter, we hebben er vaak over gesproken. Het liet je gelukkig koud. Dat deelden we. Zij die niet van de hoed en de rand wisten mochten zeuren, mochten ongedefinieerde kritiek hebben, mochten je zelfs afvallen, maar het raakte je niet. Dat deelden we ook als we hierover spraken, dat is de tol die betaald moet worden voor een job in de voetballerij. Dan zeiden we altijd tegen elkaar: ‘het is zoals het is, laat ze lullen.' We deelden die hardheid, dat pantser om ons heen. Samenwerken, daar zijn we ook allebei van. Succes is van iedereen, maar 'er is maar één weg rechtdoor en wie niet mee wil moet opzij', zei je altijd. Zo heb je jarenlang met passie, heel veel uren en je ontembare inzet en enthousiasme jezelf staande kunnen houden in deze jungle die de voetballerij heet. Heb je het respect afgedwongen dat je toe gekomen is en wat terecht was.
Toen je hoorde van je ziekte droeg je dit als een echte Hans van Delft. Stoer, hard en gewoon lekker door blijven roken. Want enkele dagen na dat je het bericht te horen kreeg zag ik je op het terras van Manna en zat je gewoon aan een goed glas en had je natuurlijk die alom bekende sigaar alweer opgestoken. Ik had me niet voor kunnen stellen dat je na het horen van dat slechte bericht niet meer zou roken, voorzitter. Het paste bij je hiermee door te gaan. Ook dat was jij ten voeten uit. Je gaf me nog een keer advies, je pakte me nog eens hard aan, zette me nog een keer onder druk, bijna dreigend zoals je dus kon zijn. Maar je zei ook: ’sorry dat ik het zo doe, maar ja, jij zit hier nu éénmaal en dan ben ik het maar kwijt.' Daar kon ik om lachen en jij ook. Wij beiden wisten hoe het zat en hoe je dit bedoelde. Ik heb je sterkte gewenst en daarna nooit meer persoonlijk gezien. Toen is de leegte in de bestuurskamer begonnen. Je zat niet meer aan je stoel in onze bestuurskamer. Collega’s vroegen waar je was’. Je wilde daar niet als zielige man gaan zitten en iedereen je om jou laten bekommeren. Jij, die sterke vent van weleer, moest zo herdacht worden. Zo zal je ook herdacht worden, voorzitter. Door velen in de voetballerij en nog meer erbuiten. In Nijmegen en zeker bij onze club. Je laat een leegte in onze bestuurskamer achter. Een leegte die wij zullen vullen met verhalen, anekdotes, voorbeelden en gedachten aan hoe jij iets zou kunnen doen. Dat is je legacy dat je achterlaat. Een legacy dat we zullen koesteren tot in de eeuwigheid van deze club.
Ik ga verder voorzitter. Ik laat niet los, zoals jij dat ook niet deed. Ik weet hoe je dacht, ik weet wat je wilde. Ik neem je mee in gedachten. Samen met veel mensen die net zo'n N.E.C.-hart hebben als jij ga ik door met het werk jouw club terug te brengen naar die plek waar jij de club al eerder hebt gebracht.
Beste VOORZITTER, rust zacht, we zullen nog vaak over je spreken en aan je denken. Nogmaals dank voor alles wat je hebt gedaan voor N.E.C. Het was fijn je te mogen kennen, vaarwel.
Wilco van Schaik
