In de jaren negentig werkte N.E.C. zich op van een lelijk eendje in de Eerste Divisie naar een stabiele middenmoter in de Eredivisie. De groei was langzaam, maar gestaag. N.E.C. nam geen risico's en gebruikte de trap, waar anderen de lift namen, zoals voorzitter Van Delft vaak vermeldde.
Degradatie
In 1990 speelde N.E.C. nog in de Eredivisie. In het eerste jaar werd het vege lijf gered door het op de slotdag op een akkoordje te gooien met kampioen Ajax en het tweeluik tegen Emmen in de nacompetitie winnend af te sluiten. Een jaar later was degradatie alsnog een feit: N.E.C. eindigde voor de tweede maal in de historie op de laatste plaats van de Eredivisie. In de jaren die volgden bleek het lastig een rol van betekenis te spelen in de Eerste Divisie. In 1992 eindigde N.E.C. na een roemloos seizoen als 8e en een jaar later werd door een late opleving wel de nacompetitie gehaald, maar bleek N.E.C. kansloos tegen sc Heerenveen.
Ommekeer
De ommekeer volgde in het seizoen 1993/94. Na een moeizame start begon het elftal van trainer Jan Pruyn te draaien als een tierelier. Het was uiteindelijk net niet genoeg voor het kampioenschap in de Eerste Divisie, maar de nacompetitie werd met overmacht gewonnen. Bovendien werd de finale van de KNVB bereikt na een sensationele winst bij Ajax.
Het leven in de Eredivisie begon een jaar later zonder de grote talenten die N.E.C. daar gebracht hadden, met uiteindelijk op het nippertje een 15e plaats. Ook in de jaren daarna had N.E.C. de grootste moeite zich te handhaven, 2 keer op rij werd het vege lijf gered in bloedstollende nacompetities. Met name in 1997 in een strijd met Go Ahead Eagles manouvreerde N.E.C. een aantal keer langs de rand van de afgrond.
Winst in De Kuip
In de laatste jaren van het decennium konden de rood-groen-zwarte fans wat rustiger adem halen; N.E.C. kwam nauwelijks in degradatieproblemen en eindigde in 1998 zelfs als 8e na een verrassende winst in De Kuip op Feyenoord op de slotdag. De definitieve bevestiging van de nieuwe status van de club kwam in 1999 als N.E.C. in een half verbouwde Goffert eindelijk weer eens won van aartsrivaal Vitesse met 3-1.
De genomineerden:
- Wilfried Brookhuis: kwam in 1985 naar N.E.C., fungeerde ruim 11 seizoenen als betrouwbare sluitpost en bleef ook daarna aan de club verbonden. Momenteel onderdeel van de technische staf
- Ulrich Cruden: het bewijs van de hechte band die supporters en spelers in de donkere jaren van de club met elkaar hadden. Speelde 7 seizoenen voor N.E.C.
- Emiel van Eijkeren: benutte een penalty bij VVV in de nacompetitie waarmee N.E.C. degradatie vermeed en die hem de bijnaam 'de Verlosser' opleverde
- Jack de Gier: de huidige assistent-trainer nam N.E.C. hoogstpersoonlijk bij de hand in meerdere heroische confrontaties met aartsrivaal Vitesse
- Anton Janssen: de trainer brak door in de jaren '80, vertrok naar PSV waar hij de Europacup 1 won en kwam in de jaren negentig terug voor nog zeven seizoenen N.E.C.
- Cees van der Linden: de noeste verdediger speelde 6 seizoenen in het rood-groen-zwart en werd later nog jaren bejubeld als verzorger/fysiotherapeut van de club
- Cees Lok: The Living Legend speelde 10 jaar voor N.E.C., eerst als verdediger, later als spits en schoot N.E.C. in 1994 in de Meer naar de bekerfinale
- Patrick Pothuizen: kwam van Vitesse en maakte de fout daar terug te keren, maar toonde in 12 seizoenen bovenal een echte N.E.C.'er te zijn
- Carlos van Wanrooij: de linkermiddenvelder was 7 seizoenen een vaste waarde op het middenveld van De Goffert en ging vaak voorop in de strijd
- Frank Wijnhoven: de Groesbeker valt nooit heel erg op, maar is populair bij de supporters en speelt uiteindelijk 6 seizoenen als centrale middenvelder
Klik hier voor meer informatie over 'Eer je Helden'.
De twee meest gekozen namen krijgen een plek in de Top 10!
Je kunt jouw stem slechts één keer uitbrengen en elke poll blijft slechts één week actief. Laat dus snel van je horen en geef hieronder jouw stem!
